بارها خود را با این پرسش بی پاسخ روبرو می یابم که آینده دنیای ما چه خواهد بود؟ آیا کوتاه نظری و خودخواهی ما سرانجام این تمدن درخشان غنی و زیبا را که نسلهای بیشمار بشری با کوشش و تلاش پیگیر با شهامت و پایداری با ایمان و فداکاری با آرمانها و اندیشه های بزرگ با امید و اعتماد قدم به قدم ساخته و پرداخته اند به دست ویرانی خواهد سپرد؟ آیا جهان انسانی همچنان راه خود را به سوی کمال ادامه خواهد داد یا با همه دستاوردها و آفریده های خویش بدست خویش نابود خواهد شد؟ آیا بلاخره عقل و منطق به نمایندگی نبوغ و اصالت انسانی رهبر سرنوشت ما خواهد بود یا بالعکس نیروهای مهار نشده غرایز و امیالی که امروزه با قدرت موحش سلاحهای ویرانگر نیز مجهز شده اند جامعه انسانی را با برپا کردن یک جهنم اتمی و یا با خراب کردن بنیادهای استوار دیرینه آن بالمره نابود خواهند کرد. یا لااقل به دوران توحش باز خواهند گرداند؟ آیا از دیدگاه فلسفی و فکری ایران کهن ـ که شاید عالیترین جلوه گاه این معمای بزرگ سرنوشت است ـ در مرحله نهایی پیروزی با فروغ ایزدی یا با تاریکی اهریمنی خواهد بود؟

کتاب بسوی تمدن بزرگ