روزی که او شاه شد من رعیت بودم ، من در بند بودم ، چه بهتر است که بگویم انسان نبودم، مزدوری بودم گرفتار دست ارباب ، من روز و شب نداشتم ، سفیدی روز و سیاهی شب را در بیابانها و در پای کاشته هایم بسر می آوردم، اما زمانیکه کاشته من بخوشه می نشست و نهال به بهای جانم بار میگرفت ارباب از راه میرسید و آنچه را که من کاشته و بدست آورده بودم از من میگرفت ، از من می ربود و برای من قوت مختصری می گذاشت همانقدر که از گرسنگی نمیرم و بتوانم بازهم وسیله افزایش ثروتش را فراهم سازم، من زمین را بارور می ساختم ، با ناملایمات طبیعت جنگ میکردم اما باز زمین و حاصل آن بدیگری میرسید. اما روزی که او تاجگذاری کرد : من دیگر رعیت نبودم ، دیگر برای خود ارباب نمی شناختم من دهقان آزاده ای بودم که در خانه و کاشانه خود زندگی میکردم ، برای خودم میکاشتم و درو مال خودم بود، زمین بمن تعلق داشت و دیگر کسی از من حصه و سهم اربابی طلب نمی کرد. من اینهمه را از او دارم، از او که بخاطر من ـ بخاطر موجودی که بحساب نمی آمد ـ رسم کهنه را در هم شکست و از من انسانی تازه ساخت. زنجیر ها را از دست و پای من گشود و در زندان قرون را که من زندانی سنتی آن بودم شکست... امروز همان زمینی که من بارور میکنم برای من گلشن است. زمین بمن می خندد و همراه با باری که بمن میدهد شکوفه های امید را در دلم بارور می کند. من چگونه باید پاس اینهمه را بجای آورم . او نه تنها مرا آزاد ساخت و نظام ارباب و رعیتی را از دل این روزگار زدود بلکه بدیار من معجزه بهداشت را فرستاد و سرزمین مرا آباد کرد و سپاهیان انقلاب او برای کودکان من سواد و دانش ، برای سرزمینم عمران و آبادی و برای خانواده ام سلامتی را ارمغان آوردند . و من اگر همه گلهای زمان را بپای او و بپای سپاهیان انقلابش بریزم بحق نتوانسته ام شکوه این دگرگونی را بازگو کرده باشم

نقل از مجله فردوسی سال 1346 به سردبیری استاد عباس پهلوان